2003 – Bouwen aan de ‘gouden jaren’

Er is  geen biografiejaar geweest waarbij ik zo lang geaarzeld heb over het blogonderwerp als bij 2003. Waarom? Is 2003 dan zo bijzonder?

Gevallen dictator.
Gevallen dictator.

Natuurlijk, in maart beginnen Bush en Blair de Irak-oorlog, in de zomer is het bloedheet (met die verdroogde en verschuivende veendijk bij Wilnis, weet u nog wel?), per 24 oktober doet het Franse paradepaardje de Concorde zijn laatste kunstje, en als klap op de vuurpijl wordt op 13 december de gevluchte Iraakse dictator Saddam Hoessein in zijn ondergrondse schuilplaats gearresteerd. De Amerikaanse bewindvoerder Paul Bremer haalt de wereldpers met de overwinningskreet: ‘Ladies and gentlemen, we’ve got him!’ – Aan historische gebeurtenissen geen gebrek zoals u ziet.

Het scheppingsverhaal - Peter Vos.
Het scheppingsverhaal – Peter Vos.

Een jaar in zeven dagen
Gebeurtenissen die u allemaal zelf op Wikipedia na kunt zoeken, maar dat doet u natuurlijk niet, want waarom zou u? Omdat u (in elk geval de meesten van u) geen dringende reden hebt om het jaar 2003 onder de loep te nemen. Ik wel, omdat dat het eerste jaar is waarin wij ons diep in Eefde en omgeving settelen, ver van onze roots, en met de verwachtingen van een kind dat voor het eerst naar een nieuwe school gaat. Maandagmorgen eerste uur gymnastiek, hoe zouden ze dat hier aanpakken? Met een pittige wandeling natuurlijk, mogelijkheden te over. – Wandelen op maandagmorgen, heb je ooit zo’n luxe meegemaakt?

Paviljoen De Posbank.
Paviljoen De Posbank.

Maandag
Met de stoptrein van 6 over 9 sporen we in krap ’n kwartiertje naar Velp, en lopen via een magisch landschap van bossen, hellingen en heidevelden naar de Posbank met z’n fonkelnieuwe natuurpaviljoen dat altijd open heet te zijn (behalve als de toegangswegen door gladheid onbegaanbaar geworden zijn, zo blijkt tijdens een harde winter hierna). Door de koninklijke sterrenbossen van het Hof te Dieren maken we de 14 km naar station Dieren vol, meteen de eerste keer al een topwandeling. Met de trein zijn we daarna binnen 10 minuten in Zutphen, en al bijna thuis. – Wat we dan nog niet weten: ook in 2016 is dit nog steeds een topwandeling (incl. diverse alternatieven), tevens een van onze favorieten waar we al eindeloos veel gasten mee kennis hebben laten maken.

Filmhuis De Keizer.
Te Deventer.

Dinsdag
Veel dinsdagen raken algauw gereserveerd voor Filmhuis De Keizer in Deventer. Daar draaien ze ook om 2 uur, midden op de dag, elke dag!, de beste filmhuisfilms van het moment. Een buitenkansje voor geïnteresseerden die 6,50 euro overhebben voor 2 uur topklasse eurocinema. Vaak verenigen wij het aangename  met dat andere aangename door in de ochtend alvast van Eefde naar de bushalte in Epse te wandelen (11 km), en steevast een halfuur in het Hassink-bos te verdwalen. Maar altijd zijn we ruim op tijd voor de film, waar je een goede plaats afdwingt door je jas of das alvast op de uitgekozen stoel te leggen terwijl je zelf in de foyer van verse koffie of thee en de professionele wisselexpositie geniet.

Ook hier zijn de eerste klappen meteen daalders waard: Goodbye Lenin! en Schultze gets the blues, en iets later La meglio juventu – topfilms van het jaar 2003. We zijn verkocht. Want ja, ze hebben het goed voor elkaar daar aan de Keizerstraat in Deventer. Ze werken er dan ook met meer dan 75 vrijwilligers, en niet de ene week die en elke volgende week weer een ander: het is een hecht stel filmgekken die veel voor anderen overhebben, jaar in, jaar uit. Een bof dat we zo dicht bij Deventer zijn gaan wonen.

Fysiofitnessadres.
Fysiofitnessadres

Woensdag
Het enthousiaste tuinwerk (750 m2 is nog een hele lap voor onnozelaars als ik) eist algauw zijn eerste tol: die afmattende pijn in de onderrug gaat maar niet over, wordt steeds erger tot je niet meer kunt lopen en in bed liggen in straf verkeert. De huisarts doet er in het begin nogal luchtigjes over: het gaat uiteindelijk vanzelf over, denkt ie, intussen liever niet stofzuigen en geen lange autoritten maken. Dan maar naar de fysiotherapeut met je lumbago. Veel oefenen, veel geduld, pijn leren internaliseren, (stil)-zitten is de pest.

Als de fysiotherapeut in z’n nieuwbouw dan ook met fysiofitness start, zijn wij de eerste twee woensdag-klanten. Tot op de dag van vandaag (woe 28 september 2016), als ik helaas verstek moet laten gaan wegens… herhaalde ischias-aandoening (geïrriteerde zenuwbaan vanuit de onderrug via bil, dij en verdoofd onderbeen tot in de tenen). Ischias is een pijnlijke aandoening die met forse middelen en ledigheid bestreden moet worden, met als gevolg dat nu (september 2016) ook de tuin er onderkomen en pijnlijk verwaarloosd bij ligt. Van al het werk dat ik er jaren en jaren in gestoken heb is weinig meer te herkennen. Ischias is een ondankbare ziekte, en kost geld (omdat we een tuinman in moeten huren voor het nodige herstel- en onderhoudswerk, maar dan zijn we, eerlijk is eerlijk, al een tijdje voorbij 2003).

Maar een ding is zeker (tot nu toe): deze kwalen gaan telkens weer over, ze verdwijnen uit je geheugen, zodat je kort nadien weer vol enthousiasme en fluitend in je tuin bezig bent. Tot… je zwakke plek weer opspeelt en je dwingt tot ongedurige rust. En niet alleen op woensdag.

Brood en Koffie.
Voor Bio-brood en Koffie.

Donderdag
Meteen al de eerste keer dat mijn alderliefste en ik in Zutphen waren, genoten wij van de donderdagse warenmarkt die van Groenmarkt via Houtmarkt naar Zaadmarkt doorloopt en daarmee meteen het hele historische hart van de stad toont. Wie er oog voor heeft ontdekt in een langgerekte oogopslag hoe zachtaardig de mensen in deze contreien zijn, ontvankelijk voor antroposofische ideeën en hoe ver ze afstaan van de ellebogenmentaliteit die veel openbaar leven typeert. Biologische zaken lopen hier gesmeerd, de minder bedeelde medemens mag er zijn, ja, je struikelt af en toe bijna over de kunstzinnige en groene bedoelingen. Maar betere en lekkerdere kaasboeren, bakkers, groenteboeren, biologische winkels en groentuinderijen vind je nergens. Haal op de donderdagse markt je brood bij De Driekant, je groente bij de kraam van de Bioakker en je kaas bij de Bioboer uit Rouveen, en je weet dat geluk te koop is.

Donderdags verhinderd? Elke zaterdag is een herkansing. Best mogelijk dat je ons op een van die dagen in het centrum van Zutphen treft, goed tien minuten fietsen vanaf Eefde. Bij voorbeeld omdat onze kruiderijen op zijn (Spices and more), of omdat we onbedaarlijk lang geleden alweer van eekhorentjesbrood of een biokip genoten hebben, omdat we naar de echte boekhandel Van Someren moeten voor deel 2 van De Thibaults of omdat het barstens interessante Huiskamerfestival al onze aandacht vergt. Het kan ook zijn dat we een afspraak hebben bij koffiehuis Het Snoepje of eethuis Het Volkshuis. – Normaal houd ik helemaal niet van folders die een stad ‘laten bruisen’ of ‘op de kaart zetten’. Voor Zutphen maak ik een uitzondering, zij het dan met mate: het mocht er eens te druk worden, dat is nou ook weer niet de bedoeling.

Kunst op afbetaling.
Kunst op afbetaling.

Vrijdag
Doorgaans geen dag om veel woorden aan vuil te maken: wc’s poetsen, gras maaien, boodschappen doen, lege flessen, oud papier.  Huishoudelijk werk komt nooit af en is alleen maar plezierig als het gedaan is. Wat het dus nooit is.
Soms is de vrijdag 2 andere dagdelen in de week, een noodzaak is zó gevonden. Bij voorbeeld als we galeriehoudster Will H. uit Den Bosch verwachten, met onze aankoop van Anke Rooder (en een contract voor de KunstKoopRegeling) onder de arm. Een van Rooder’s zeegezichten in zeven lagen was en olieverf, inmiddels wereldberoemd in Nederland e.o. Dat wordt nog jaren afbetalen en doorsparen, en na twee jaar is het een last waar je zo snel mogelijk van af wilt. Maar genieten: nog elke dag.

Eerste werk op zaterdag: het cryptogram.
Eerste werk op zaterdag: het cryptogram.

Zaterdag
De dag van de ochtend: koffie, krant, cryptogram (in 2-voud gekopieerd), gebakken eitje, en om 9 uur telefonisch overleg met dochter Mi over de puzzel. – ’12 hor. Ik heb: kneep.’ / ‘Maar wat is daar cryptogrammatisch aan?’ / ‘Nou, knijpen laat een indruk achter, en een kneep is een truc.’ / ‘Nou, kwenie hoor…’ / ‘Denk aan Farce majeur.’ / ‘Farce wie?’ / ‘O, dat is van voor jouw tijd, toen zongen ze nog: Dat is ‘m nou net nou de kneep. Zodoende…’ / ‘Kwenie hoor.’

Achterop de middag lopen we nog even bij Joke langs voor een kopje koffie of een glaasje wijn. Wat heeft dat lang geduurd zeg, voordat wij goed en wel doorhadden wat in deze streken ‘achterop de middag’ is. De eerste keer stond overbuurman Jan nog onder de douche, de tweede keer was Joke ‘gewoon’ naar de bakker, de derde keer was de koffie al oud. Het luistert nauw, hier in de Achterhoek.

'Galerie' De IJsselstroom in Zutphen.
Wasserij ‘De IJsselstroom’ in Zutphen.

Zondag
Van meet af aan gereserveerd voor kleine wandelingen en het nieuwe boek. We lopen ‘even naar de IJssel’ om de hoge waterstand te overzien, of fietsen langs ‘De IJsselstroom’ voor een expositie, bezoeken de kunstmarkt of de Deventer Boekenmarkt. O, daar heb je Marijn en Hanny op de motor. Gezellig. De dag vliegt weer eens om. Daar komt de maandag alweer aan, morgen wandelen? We pakken de batterij wandelboeken er even bij.

Wedden?
Wedje?

‘Wedden dat hij de honderd haalt, voor hem is dat niets’
Het is een groot genoegen om (achteraf) vast te stellen hoezeer de periode van zestig tot zeventig (2000 tot 2010) zich tot onze ‘gouden jaren’ uitgekristalliseerd heeft. Niet dat alle geneugten uit die tijd nu ‘over’ zijn, maar het gaat inmiddels allemaal toch ’n ietsepietsje trager, wat minder soepel, minder vanzelfsprekend ook, je wordt een dagje strammer (‘achut, hoor hem!, en die wil 100 worden!’), al die begrafenissen laten hun sporen na, het huis vergeelt wat, de tuin wordt allengs groter, mankementjes blijven wat langer hangen, maar ook: ‘toch maar mooi 12 km gelopen vandaag!’; het is tijd voor een kleine revival, werk aan de winkel. Tuurlijk!

Toen ik op 6 december 2000 afscheid van m’n collega’s nam, kreeg ik verschillende zelf samengestelde cd’s cadeau. Een kwam van m’n naaste collega Isabel Z., en droeg de titel ‘Wedden dat hij de honderd haalt, voor hem is dat niets.’ Die uitspraak komt uit een lied van Bram Vermeulen (1946 – 2004) dat  ‘De Wedstrijd’ heet. Het gaat over een jongetje dat allerlei kunststukjes aan zijn vader demonstreert, maar papa heeft het druk met andere dingen. En ‘toen hij eindelijk keek, was alles al voorbij.’

Dat zal mij niet gebeuren, ik zie wat voor geweldigs ik sinds m’n afscheid allemaal mee heb mogen maken. En nou maar hopen dat Isabel gelijk krijgt met haar ‘Wedden dat…’  Oftewel, zoals mijn dochter altijd tegen mijn alderliefste en mij zegt zodra het over conditie en zo gaat: ‘Zodra ik honderd word, kunnen jullie ‘s verder zien.’ – That’s the spirit.

DE  WEDSTRIJD
(fragment)

het is een wedstrijd
het is een wedstrijd
het is een wedstrijd die je niet winnen kan

kijk hem zijn best doen op zijn fiets
hij gaat zo hard dat je hem bijna niet ziet
wedden dat hij de honderd haalt
voor hem is dat niets

papa kijk dan
papa kijk dan
papa kijk dan naar mij

tien keer achter elkaar kan hij het al
deze jongen kan alles met een bal
zeker weten dat hij tot de honderd komt
die bal komt nooit meer op de grond

kijk maar
kijk maar
kijk maar

het is een wedstrijd
het is een wedstrijd
het is een wedstrijd die je niet winnen kan

Een gedachte over “2003 – Bouwen aan de ‘gouden jaren’”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.