Na het inspirerende maar vermoeiende tuinwerk open ik m’n laptop, ‘Een leven in jaartallen’, het is 1997, een onbeschreven blad staat voor, de accu heeft honger. Lees verder 1997 – Marieke, di lieke, da zing ik veur jou
Categoriearchief: Geschiedenis
1996 – Ein bisschen Leichtsinn kann nicht schaden
Natuurlijk, m’n hele leven al lees ik – net als bijna iedereen – boeken, kijk ik kunst, luister ik muziek, zie ik films, consumeer ik televisieprogramma’s. En vul ik m’n kasten en muren met wat ik zelf wil hebben of houden of kan betalen. Lees verder 1996 – Ein bisschen Leichtsinn kann nicht schaden
1995 – De stem van het water
Zeker bij beschouwing achteraf kleeft aan een jaar soms onverbiddelijk het 1672-etiket: Rampjaar! Nationaal en internationaal is 1995 zo’n jaar. – Ik releveer een paar calamiteiten om mijn stelling te staven. Lees verder 1995 – De stem van het water
1994 – ‘Even papa uitzetten!’
Moet het alweer over de dood gaan? Helaas moet het weer over de dood gaan. Onder andere dan, want er gebeurt in 1994 nog wel meer opmerkelijks hoor: neem bijvoorbeeld de operatie aan mijn rechter grote teen, of kijk naar Mandela die tot eerste zwarte president van Zuid-Afrika gekozen wordt, of Mendini die het snoeperigmooie Groninger Museum opent terwijl in Oslo ‘De Schreeuw’ van Munch gestolen wordt. Lees verder 1994 – ‘Even papa uitzetten!’
1993 – De zondag van drieënnegentig
Van oudsher stonden mijn zondagen tot ín de jaren zestig in het teken van de geloofsuitoefening: hoogmis en lof zingen in het koor van de Sint Jan. En daartussenin een landerige middag met pakken huiswerk voor de onaantrekkelijkste dag van de week, de maandag, die koppige startdag. Lees verder 1993 – De zondag van drieënnegentig
1992 – Geluk verbergt zich in onze herinneringen
Om een doodenkele keer onbelemmerd complimenteus te kunnen zijn over een ander, over iemand die natuurlijk ook wel mindere punten heeft maar dat je die dan gerust ongenoemd kunt laten – dat is ook wel ‘s fijn. De dood biedt zo’n gelegenheid want ‘van de doden niets dan goeds’ immers, maar dan zonder de negatieve connotatie die toch ook aan die uitdrukking kleeft. Lees verder 1992 – Geluk verbergt zich in onze herinneringen
1991 – Straatvechters in een Van Gils-pak
Lees dit niet, het is toch niet te begrijpen. Het gaat over mijn zoektocht door de doolhof van de educatieve uitgeverij anno 1991. In dit jaar zet het concentratievirus die hele sector namelijk volkomen op z’n kop, omdat ‘alleen de grootste bedrijven kunnen overleven’ – aldus de mantra van de mannen met het geld. Lees verder 1991 – Straatvechters in een Van Gils-pak
Intermezzo 7 – Eerstehulp bij Erfgenamen 1990/2016
Het is de zoveelste keer in m’n leven dat de noodzaak zich aandient om het huis te ontdoen van een teveel, van diverse tevelen zelfs. Je kunt ook zeggen dat er behoefte is aan ruimte om de aanschaffingen van de laatste jaren fatsoenlijk en toegankelijk op te bergen. Laat ik me voor deze blog beperken tot het teveel aan boeken en papieren, want daar is de ruimtenood het hoogst. Lees verder Intermezzo 7 – Eerstehulp bij Erfgenamen 1990/2016
1990 – Met uitzicht op Het Bossche Broek
Er gebeurt dit jaar zoveel en zoveel heftigs in de grotemensenwereld, dat er nauwelijks ruimte over lijkt voor onze eigen Balthasar-besognes. Zo’n gevoel van wanverhouding is natuurlijk typisch iets voor ‘achteraf’, want op het moment zelf blijk je toch vooral pragmatisch met gewijzigde omstandigheden om te gaan (‘Wát, is president Bush vannacht dus toch de Golfoorlog tegen Saddam Hoessein in Koeweit begonnen, tja, maar ik moet nu echt naar m’n werk hoor.’) Lees verder 1990 – Met uitzicht op Het Bossche Broek
1989 – Negenenveertig is nog net geen vijftig
Het is weer zo’n drempeljaar, 1989, u weet dat ik daar vaker mank aan ga. Maar niks aan te doen: ik ben 49 en stoom op naar de 50, daar kun je last van hebben. Dit jaar zijn we 25 jaar getrouwd, mijn alderliefste en ik, en hevig benieuwd naar de volgende 25, naar ‘wat rustig schuilt / maar straalt wanneer ik schouwen wil’ (w.g. Jan Hanlo). Lees verder 1989 – Negenenveertig is nog net geen vijftig