Geheugenprofessor Douwe Draaisma heeft een nieuw boek uit: ‘Als mijn geheugen me niet bedriegt’ (Groningen, 2016). Het gaat erover – heb ik in de krant gelezen – hoe mensen hun herinneringen vervormen in het licht van nieuwe gebeurtenissen. Lees verder 2002 – Kippenvel. Tranen. Gelach.
Categoriearchief: Kunst en cultuur
Intermezzo 8 – De kunst van het wandelen
De overgang van 2000 naar 2001 betekent nogal wat voor deze jonge vutter: het is tegelijkertijd het einde van de ‘Verre jaren’ en het begin van ‘Een onbekend tijdperk’ (om met een knipoog naar de Russische chroniqueur en Nobelprijs-genomineerde Konstantin Paustovsky te spreken). Hét moment dus om pas op de plaats te maken en ‘s een paar dingen aangaande mijzelf uit te vinden. Lees verder Intermezzo 8 – De kunst van het wandelen
2000 – ‘Hij is gezien… hij is niet onopgemerkt gebleven’
“De belofte was gauw gedaan, lieve dochter Mi, haar inlossen schier onmogelijk. Geen wonder dus dat ik er bijna 16 jaar over gedaan heb. Maar hier is het dan toch: een kort verslag van mijn afscheid als werknemer in de educatieve uitgeverij, kostwinner, collega – op woensdag 6 december 2000, precies een maand voor mijn 61e verjaardag, de datum waarop ik ‘vanaf heden met VUT’ achter mijn naam mocht schrijven. Lees verder 2000 – ‘Hij is gezien… hij is niet onopgemerkt gebleven’
1999 – Den Bosch heeft weer wat: allure
Om op een ‘natuurlijke manier’ in het jaar 1999 terecht te komen, probeer ik eens mijn versie van de oeroude ‘Natureingang’ uit: ik beschrijf gewoon wat ik in het NU meemaak, overdenk dat aan de hand van wat er ‘buiten’ gebeurt, en tracht zo bij het TOEN uit te komen. ’s Kijken waar dat schip strandt. Lees verder 1999 – Den Bosch heeft weer wat: allure
1996 – Ein bisschen Leichtsinn kann nicht schaden
Natuurlijk, m’n hele leven al lees ik – net als bijna iedereen – boeken, kijk ik kunst, luister ik muziek, zie ik films, consumeer ik televisieprogramma’s. En vul ik m’n kasten en muren met wat ik zelf wil hebben of houden of kan betalen. Lees verder 1996 – Ein bisschen Leichtsinn kann nicht schaden
1994 – ‘Even papa uitzetten!’
Moet het alweer over de dood gaan? Helaas moet het weer over de dood gaan. Onder andere dan, want er gebeurt in 1994 nog wel meer opmerkelijks hoor: neem bijvoorbeeld de operatie aan mijn rechter grote teen, of kijk naar Mandela die tot eerste zwarte president van Zuid-Afrika gekozen wordt, of Mendini die het snoeperigmooie Groninger Museum opent terwijl in Oslo ‘De Schreeuw’ van Munch gestolen wordt. Lees verder 1994 – ‘Even papa uitzetten!’
1993 – De zondag van drieënnegentig
Van oudsher stonden mijn zondagen tot ín de jaren zestig in het teken van de geloofsuitoefening: hoogmis en lof zingen in het koor van de Sint Jan. En daartussenin een landerige middag met pakken huiswerk voor de onaantrekkelijkste dag van de week, de maandag, die koppige startdag. Lees verder 1993 – De zondag van drieënnegentig
1988 – EK’88: Oranje verslaat Roze
Sinds het westerse economische systeem de profs in de jaren zeventig overdreven dik ging betalen voor hun veldwerk ben ik alle belangstelling voor het voetbal en zijn beoefenaars kwijt geraakt. Lees verder 1988 – EK’88: Oranje verslaat Roze
1987 – De tijd als glazen vaas
In mijn herinneringszoektocht naar aantrekkelijke gebeurtenissen (onaangename dienen zich doorgaans spontaan genoeg aan, iets té spontaan als je het mij vraagt) uit het jaar 1987, stuitte ik op een feestje – een typisch jaren-tachtigfeestje, ach ja, we waren dik in de veertig en betraden aarzelend maar onomkeerbaar het tijdperk van de jubilea. Onze vrienden F. en L. gingen 40 jaar getrouwd zijn, en dat wilden ze vieren. Met ons erbij. Lees verder 1987 – De tijd als glazen vaas
1984 – Wilt u met mij dansen?
Zondagmorgen na het ontbijt begon ik op de achterkant van een pensioen-envelop, in rap tempo en volkomen ‘uit het hoofd’, onze eerste Griekenlandreis (oktober 1984) in tijdstippen en gebeurtenissen uit te drukken. Ik was verrast en ook wel een beetje trots dat ik gaande het schrijven alles nog bleek te weten. Lees verder 1984 – Wilt u met mij dansen?