2005 – Carpe diem

De allereerste emoticon?
De eerste verbale emoticon?

Als ik één ding van mijn alderliefste geleerd heb, dan is het wel dat je maar beter positief tegen lastige dingen aan kunt kijken, jammeren helpt niet, een glimlach misschien wel.

Dat is niet altijd mijn spontaanste reactie, ik geef het toe, maar die probeer ik zoveel mogelijk onder te dompelen in de gedachte: waar zit hier het lichtknopje, wat zit er aan de andere kant? En verdomd, vaak helpt dat hoor. Soms zie ik het niet, maar dan vraag ik het haar gewoon. Twee zien meer dan één. Die glimlach bijvoorbeeld.

Overstapjes, altijd lastig...
Overstapjes, altijd lastig…

Kunstclub
Eén verkeerd overstapje tijdens de feestwandeling van 14 december jl.  (wij waren me daar even veertig jaar getrouwd!), en zus L. zit voorgoed met een wrang prikkende knie opgescheept. Een van de praktische consequenties is dat ze niet meer mee kan wandelen met het VoetVolk-clubje, en dat verdriet haar grotelijks: daar gaat haar maandelijkse uitje door bos en beemd, langs heide en brede rivier, en niet te vergeten met die gezellige pleisterplaatsen onderweg. Of we daar niet iets op kunnen verzinnen met ons vijven.

El Lissitsky, Van Abbe, Eindhoven
El Lissitsky, Van Abbe, Eindhoven

Natuurlijk verzinnen we daar wat op: een kunstclub met regelmatige bezoeken aan pronte musea en fraaie tentoonstellingen door het ganse land. En met een jaarlijks vakantietje als pleister op de wandelwonde. Zo logeren we ’n paar dagen in de herberg van Tante Sien in Vasse nabij Ootmarssum, vergapen we ons aan de naïeve fijnschilderkunst van Jopie Huisman in Workum, trekken in Eindhoven als het ware één rood-zwarte lijn met El Lissitsky strak, raken verstild op de dodenakkers van Ieper (‘In Flanders Fields the poppies blow / Between the crosses, row on row’), en zoeken we de ruimte tijdens een najaarsweekje Terschelling, prachtig weer bij de prijs inbegrepen.

Museum E.L. Kirchner, Davos
Museum E.L. Kirchner, Davos

In 2005  – want daar gaat het hier tenslotte om – halen we opgelucht adem in het Zwitserse Davos, hoog in de bergen, in de knallendkleurige nabijheid van de expressionistische schilder Ernst Ludwig Kirchner. Voor de kunst zijn we er, maar ook voor de broodnodige ontspanning op de flanken van de Toverberg van Thomas Mann. Rolstoelen hebben ze overal, en met ons vijven blijkt het reuze mee te vallen met de lichamelijke beperkingen, inclusief het warmerode been van L. en de pijnlijk blauwe teennagels van andere zus N.

Caillebotte, De parketschavers
Gustave Caillebotte, De parketschavers

Die blauwe tenen loopt ze op als we gedrieën in ganzenpas de Schatzalp afdalen naar Davos-Dorf, en haar nieuwe wandelschoenen aan de (te) krappe kant blijken te zijn. Ook haar vergaat de lust tot wandelen zodanig dat  het fundament onder de kunstclub alleen maar versterkt wordt (altijd positief blijven, ook al doet het soms zeer). Zo staan na Davos onder andere op het programma: het vroeg-twintigste-eeuwse Parijs van Gustave Caillebotte (Haags Gemeentemuseum),  de Jardin d’émail van Jean Dubuffet (Kröller-Müller Museum Otterloo), de kunstfilm Shirley/Visions of reality over de schilderijen van Edward Hopper (Filmhuis De Keizer, Deventer). En altijd met een kwistig etentje en goeie kout toe. – De aanleiding is dan misschien wat minder leuk (voor L. héél wat minder), het resultaat pakt gelukkig heel bijzonder uit. En ja, het is goed vooruitkijken als je in 2016 over 2005 mag schrijven terwijl je nog geen idee kunt hebben over de machtige Jeroen Bosch-tentoonstelling in het Noord-Brabants Museum, mmm.

25 november 2005.
25 november 2005.

Het weer van 25 november 2005
Dat ze niet durven te komen, zo bellen onze vrienden uit Den Haag daags tevoren. Dat het weerbericht somber is, en de treinenloop aan het einde van de dag ongewis. Zodoende durven ze niet, en komen ze graag een andere keer. Jammer van vandaag. Nou ja, wij laten het er natuurlijk niet bij zitten, en ondernemen als alternatief de fraaie wandeling van Laren (Gld.) naar Vorden, het staartje van Pieterpad I.  Uiteindelijk halen we Vorden niet helemaal, en wijken we na zo’n 10 km uit naar Almen via de intrigerendste boswandeling ooit.

Het begon zo lieflijk allemaal...
Het begon zo lieflijk allemaal…

In het begin van de middag gaan de loodgrijze luchten namelijk langzaamaan wat open. Niet dat het lichter wordt, nee, of misschien toch, het begint zachtjes te sneeuwen, heel zachtjes. Het bomen- en bossenlandschap van de Oude Almense Weg wordt steeds sprookjesachtiger, met witte beschermhoezen die geleidelijk over alle natuurlijke meubilair uitgespreid worden met het oog op een langdurige vakantie. Langzaam vervagen de hoezen tot gordijnen, even dreigt het doek zelfs te vallen, bomen of bos, het loopt uit op één pot vallend wit. Daar is Almen, met een bushalte tegenover Restaurant De Hoofdige Boer. We hebben geluk, hij komt over 5 minuten, over 10 minuten, een kwartier. Het busje is een 8-persoons, al voor driekwart gevuld, er mogen nog 2 passagiers bij, de ruitenwissers werken op volle kracht, de chauffeur neemt gas terug. Het wordt zijn laatste ritje voor vandaag, meldt de centrale hoorbaar voor de hele bus. Is daar niet De Uitrusting, onze eindhalte? Waar? Daar… ik alarmeer de stopbel, de bus scharrelt naar de stoep, zijn we er?
– ‘Past u op met uitstappen, het kan glad zijn!’
– ‘Oja, zeker, dank u. En ook verder nog een hele goeie dag natuurlijk.’

En het liep uit op ene sprookjesachtige boswandeling.
En het liep uit op ene sprookjesachtige boswandeling.

We schaatsen en schermen onze laatste kilometer naar huis, soms op de tast soms met gezwinde pas, het sneeuwlicht houdt de vallende avond gelukkig nog wat op afstand. Daar is de Kokstraat, my home, my castle, niets aan de hand en de boodschappen zijn in huis. Ik geloof dat we nog een fles Glühwein van de vorige winter in de kelder hebben staan. Mijn alderliefste heeft intussen de tv aangezet ‘voor de berichten’, het journaal van half vijf. Honderden kilometers file, treinenloop in de soep, het is afzien en verbroederen geblazen, met name in de Achterhoek en op de Veluwe is het bar en boos, daar woedt wat nu al heet ‘de sneeuwstorm van 25 november’. Ons kacheltje snort, we bellen Den Haag. Nee, bij hun is eigenlijk niets aan de hand, maar in het oosten van het land… Jaja, dat weten wij nou wel.

Ice grips of sneeuwijzertjes, ideaal onder ijzige omstandigheden.
Ice grips of sneeuwijzertjes, ideaal onder ijzige omstandigheden.

Nog voor het helemaal donker is, loop ik met mijn duimstok ‘voor huishoudelijk gebruik’ naar buiten. Ik meet de sneeuwlaag op de tuintafel. 18 cm sharp, met een speling van 1 mm heen en weer. Hoog op de klompen knerp ik weer naar binnen.
– ’18 centimeter!’ roep ik naar M. in de badkamer. ‘Op de tuintafel!’
– ‘Morgen maar een mooi stukje wandelen dan!’ roept mijn alderliefste terug. ‘We moeten nog ergens van die sneeuwijzertjes hebben. Weet jij waar die liggen?’
Nee, maar ik ga ze wel zoeken.

De volgende ochtend meldt het Radio 1-journaal: ‘Gisteravond om 6 uur stond er 802 km file in Nederland. Pas tegen half zes vanochtend was de laatste file opgelost. Veel mensen, waaronder treinreizigers die in Zwolle vastgelopen waren, hebben de nacht in een noodopvang doorgebracht.’ – Binnen heb ik de sneeuwijzertjes intussen gevonden, buiten is het stralend wit. We gaan.

Witte rook: Habemus papam!
Witte rook: Habemus papam!

En verder…
kabbelt het jaar 2005 als vele soortgenoten maar door terwijl de hartklachten van 2006 stiekem al in ontwikkeling zijn. We denken de tuin langzaamaan in de greep te krijgen als de geplante fruitboompjes hun eerstelingen beginnen af te leveren.  We incasseren de eerste mankementen aan woning en apparatuur, en zijn genoodzaakt om een ‘onderhoudspotje’ in het leven te roepen om het dak van het boekhuis te laten repareren. De paus (Johannes-Paulus II) gaat dood en is binnen anderhalve conclaafdag opgevolgd door Benedictus XVI (de Duitser Ratsinger), waar in onze omgeving totaal niemand wakker van blijkt te liggen. Het komt heel wat harder aan als mijn nieuwe fiets pal voor het politiebureau in Deventer gestolen wordt en nooit meer terug komt. Aangifte doen blijkt te bestaan uit het invullen van een zinloze vragenlijst, die je vier weken later uitgetikt als gevoerde actie opgestuurd krijgt. The rest is silence.

Onuitputtelijke bron van informatie.
Onuitputtelijke bron van informatie.

De Europese Grondwet wordt in juni per referendum weggestemd, in New Orleans houdt de orkaan Katrina gruwelijk huis, en in het verenigde Duitsland wordt Angela  Merkel de eerste vrouwelijke bondskanselier van een ‘Grosse Koalition’: alles tot in detail te vinden bij Wikipedia, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het. Tot en met de tranen over de Londense Routemaster aan toe, de welbekende Engelse dubbeldekker, die dit jaar tot verdriet van de Engelse bolhoed uit de normale dienstregeling genomen wordt. – Waarlijk, er zijn geen heilige zekerheden meer in deze wereld, bij een terroristische aanslag in Londen komen 52 mensen om, ik ben op weg van mijn 65e naar mijn 66e levensjaar, ik heb nu en dan lichtjes pijn op de borst, maar ja, dat heeft iedereen toch wel eens? Dus morgen gezond weer op? Morgen vooralsnog gezond weer op, tuurlijk.

Een gedicht als een glimlach


Toen de dichter Kees Buddingh’ (1918-1985) onderstaand vers in 1966 in een bomvol Carré voorgedragen had, en daarbij meerdere keren door gelach en applaus onderbroken was, dichtte Remco Campert de zuurzin: ‘Sinds Buddingh’ verwachten veel mensen van poëzie een avondje lachen.’ Persoonlijk gaat die conclusie mij te ver, maar dat er zich telkens tijdens het lezen van Pluk de dag  een glimlach rond mijn lippen vormt, dat is zeker. Probeert u het ook eens. Hardop lezen zal het glimlacheffect versterken. Vooral in de ochtend na het ontbijt, als het weer chagrijnig  lijkt, werkt dat.

PLUK DE DAG

vanochtend na het ontbijt
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste

en jawel hoor: het paste eveneens

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.