Je pakt je to do list, krabt ‘s met je balpen achter je linkeroor, je weet best dat je natuurlijk ik moet zijn maar je volhardt samenzweerderig in die gemeene tweede persoon, neemt ’n laatste slok van je halfkoude koffie, en oja, belastingen doen, clubwandeling voorbereiden, grotelijks gras bijzaaien nu onderdehand eens man!, blogje schrijven, schuurdak repareren, en wat dacht je van …?

Je geeft je bloot
Maar ja, je voelt je eigenlijk nogal ziek zwak en misselijk tegelijk, bovendien heb je voor al die dingen nu mentaal echt geen tijd – want wat mijn arme hartje real time [ maart 2017 ] toch niet allemaal moet doorstaan aan bestralingen, onderzoeken, kuren, controles – het is een regelrecht godswonder dat er af en toe iets uit m’n handen komt, elke week weer. Alsof alles wat je concreet doet er alleen maar ‘even tussendoor’ kan, want geen tijd, geen woorden, geen talent, en vooral geen energie. Wie kent het niet, zo nu en dan, het dipje?

En ook nog eens geen benul van wat 2014 ook alweer voor een jaar was. Ja, Vlucht MH17 werd uit de lucht geschoten zoals iedereen met Frans Timmermans weet, ik vond een lege geldkist voor de politie onder de struiken van onze voortuin, en weet nog van die monstertruc in Haaksbergen die zich ontpopte als moordmachine, oja. Maar dat wij onze gouden bruiloft op een mooie zaterdagmiddag bij De Kribbe aan de IJssel vierden, inderdaad, dat weet misschien niet iedereen. Zo min als iedereen (nog) zal weten dat mijn ‘horlogegedicht’ op 20 mei 2014 gepubliceerd werd in de Balthasarsblog van toen, toch ’n dingetje, ziehier, graag gedaan.

Want o, wat is het fijn (maar ook soms: minder fijn) om al die dingen, ideeën en gedachten terug te vinden die al wel tot woorden gestold zijn, míjn woorden. Vooruit, twee voorbeelden dan nog uit 2014.

Uit het dagboek van dinsdag 29 april 2014
“Het regent, het is koud, de voorspellingen voor de rest van de dag zijn belabberd. Daar gaat onze wandeling rond het Vordense Hakfort. Museum De Fundatie in Zwolle lijkt een volwaardig alternatief. En dat was het.

Van de drie prachttentoonstellingen aldaar trof ‘Meer macht’ me het meest, en daarvan dan weer de tienminutenfilm ‘Mary Koszmary (Nachtmerries, 2007)’ van de Poolse kunstenaar Yael Bartana. Een kippenvelfilm die opgenomen werd in het vervallen Stadion van Warschau, dat werd gebouwd uit de resten van de opstand die in 1944 in die stad plaatsvond. Midden op het speelveld houdt een zwaargebrilde jongeman een bevlogen toespraak voor nul toeschouwers. Vol vuur roept hij de Joden op om terug te keren naar Polen, om hun cultuur weer terug te brengen en zo de situatie van vóór de holocaust te herstellen. Verwarrend is dat de vorm van de speech doet denken aan de propaganda uit de Nazi-tijd. Maar de desolate toestand van het door onkruid overwoekerde stadion is daar dan weer mee in tegenspraak. – Zelden zoiets aangrijpends gezien de laatste tijd. Een kunstwerk ‘dat verder gaat’. Iets voor een brede vertoning bij de publieke omroep, lijkt me, op prime time!” – Hieronder een sterk verkorte You Tube-versie van dit Kunstwerk.

https://www.youtube.com/watch?v=S1ILSaTCbGI

De film van Yael Bartana was een van mijn drie hoogtepunten uit 2014. En de andere twee zijn dus die heerlijke onze bruiloft aan de IJssel op 14 juni. En dan dat horlogegedicht dus nog. Een zeldzaam staaltje zelfoverschatting, dat gedicht, maar één keer moet kunnen, wil ik.

En de avond van 20 mei
“Nog even over dat horloge dan. Ooit stond het (bij mij) te boek als een half kunstwerk: het is een Mondaine Ecomatic – SBB CFF FFS. Met als wijzerplaat de Zwitserse Stationsklok. Het is een ‘opengewerkt’ horloge, waarbij je aan de achterkant het volledige raderwerk in actie kunt zien. Opwinden niet nodig, het is een zogenaamd ‘kinetisch’ klokje, het loopt op je pols en beweging van de arm. Ooit kocht ik het van een kleine bonus voor (te) hard werken. – Mijn pols is kennelijk altijd van slag, want het horloge is niet in staat om ‘op tijd’ te lopen. Elke dag wel loopt het wat voor, zo ongeveer om de week zet ik het horloge ‘bij’. De achterstand in tijd kan gemakkelijk oplopen tot vijftien minuten voordat ik het weer ’tijd’ vind.

Vanavond heb ik het klokje weer eens verzet. Dat is overigens nog niet zo eenvoudig. Het pinnetje dat je moet uittrekken om de wijzers te verzetten kan alleen maar ‘achteruit’. Schiet ik dus iets door met het bijstellen (wat gemakkelijk gebeurt omdat het pinnetje nogal ‘grof’ en schokkerig te werk gaat), dan duurt het enkele dagen voordat ik niet meer áchterloop, begrijpt u wel. – Inderdaad, dat horloge van mij, dat houdt me steeds alert. Alleen als je precies wilt weten hoe laat het is, moet ik verstek laten gaan. Zelf ben ik daarom altijd aan de vroege kant.”

MONDAINE ECONOMIC

Mijn Zwitserse horloge loopt zijn eigen loop.
Hoe hard weet ik niet precies.
Bij mij is het altijd ongeveer zo laat.

Dank zij mijn knappe horloge heb ik altijd tijd
over als het mijn tijd is.
Maar hoeveel weet ik niet precies.