Viel ik me daar in mei met een fiets vol boodschappen de struiken langs de kant van het fietspad in. Mijn eieren en avocado’s hadden geen schrammetje, maar mijn rechterarm zat flink onder het bloed zag ik toen ik thuis de schade opnam. Een ruime ontvelling van de rechterarm, die de huisartsassistente behoedzaam schoonmaakte en van een zeer aanzienlijke pleister voorzag. Als bonus was er nog de tetanusspuit en toen kon het 81-jarige mannetje weer opgelapt met de bus naar huis.
Twee dagen later probeerden we thuis de gigapleister volgens opdracht te verschonen, die op zijn beurt weer een flinke lap huid van mijn arm stroopte. Herstel bleek uitsluitend mogelijk ‘aan de lucht’, korte mouwen dragen dus en vooral niet stoten of anderszins de huid beschadigen. En nooit meer pleisters plakken!
Binnen een halfjaar had ik vijf stukken nieuwe huid op armen, scheenbeen en schedeldak. Terwijl ik mijn fiets toch in dat halve jaar met geen vinger meer aangeraakt had!

Even over dat dode tij dan
Ook al lijkt het tegendeel vaak het geval, er bestaan de facto geen jaren die ‘in een vloek en een zucht’ gedaan zijn (ik schreef daar in eerdere jaren ook al eens over). Want.
– Het leek, zeker achteraf, toch echt sterk op een eindeloos jaar, dat 2021 van ons, dat tweede jaar van de corona-pandemie – met z’n niet aflatende reeks bedreigingen en beperkingen. Maar gezien vanuit 2022 is daar inmiddels weinig van over: het jaar 2021 is gewoonweg omgevlogen – alsof er hoegenaamd niets gebeurd is, of je nergens geweest bent, of je helemaal niks meegemaakt hebt. Een jaar om maar snel te vergeten dus?
– Maar al die verpleeghuisdoden dan, al die sombere jongeren, de zelfdodingen, de platgeslagen economie, dat twijfelachtige digitale onderwijs en thuiswerken, de als deprimerend ervaren ‘terreur’ van de QR-code, al die dichte luiken voor cafés, schouwburgen, filmzalen? – Oja! Ozeker! Het staat eigenlijk allemaal al uitvoerig in de blog over 2020 opgetekend. Sterker: ook halverwege het jaar van ‘heropening’ (2022) is dat allemaal nog niet gedaan hoor. Alle vaccinaties met een keur aan wereldwijde records ten spijt. En met bange vermoedens over ‘het vervolg’ aan lange jaren waarin er weer ‘niets’ zal gebeuren.
– Maar om daar nou nog steeds elke dag mee bezig te zijn? Zelfs de hardste werkelijkheid verkiezelt na verloop van tijd, wordt ronder en zachter tot het alleen nog maar kriebelig strandzand onder je voeten is.

En ook nog even over Corona dan
Was je handen stuk, hou anderhalve meter afstand, we gaan met z’n allen in lockdown, avondklok vanaf acht nee negen uur, ziek zijn is quarantaine, voorzichtige versoepeling gevolgd door nog strengere maatregelen wegens oplaaien van het virus, vaccinaties, mondkapjesplicht, boosterprik, QR-code, corona-app, testen-testen-testen, nog meer vaccinaties en een eindeloze reeks corona-persconferenties van premier Marc Rutte en minister Hugo de Jonge. U kent ze allemaal nog wel, die vrijheidsbeperkende maatregelen en suggesties om ‘samen het virus eronder te krijgen’. En oja, ook nog het oplopen van de ziekte zelf natuurlijk (wat ons in het najaar overkwam ondanks alle genoemde alsmede door ons zelf gekozen extra maatregelen). Aan corona viel niet te ontsnappen.

Ongetwijfeld hebt u ook nog weet van hoe hier en daar en daar en hier de onvrede over virus en maatregelen opbloeide tot begrippen als antivaccer, Willem Engel,  corona-actiegroepen, doodsbedreigingen van virologen, en grimmige of liever gezegd stuitende oprispingen van vaccinatiebestrijding en absurde uitingen van complotdenken. Van dat laatste noem ik slechts één afschrikwekkend voorbeeld, opgetekend door de site Onze Wereld: ‘Bijzonder populair is in rechtse kringen de samenzweringstheorie ‘QAnon’, over een complot van een elite die onderdeel is van een ‘pedofielennetwerk’ dat uit is op macht om ongestraft kinderen te kunnen misbruiken en hun bloed te drinken.’ – Daarvan was en ben ik nog steeds ‘een beetje misselijk’ om met Buster Fonteijn, het ziekelijke broertje van dominee Gremdaat, te spreken. En daarom wil ik het hier graag bij laten.

En natuurlijk nog even over de bestorming van Het Capitool
Op 6 januari 2021 – de 81^e verjaardag van Balthasar, dank u – was het verzet van Trump c.s. tegen de hem onwelgevallige verkiezingsuitslag tot een kookpunt gestegen. Na en tijdens de intensieve en opruiende twittercampagne van de zittende president schaarde een aanzienlijk deel van het Amerikaanse kiezersvolk zich achter ‘onze’ Trump’ en besloot op te trekken naar Het Capitool in Washington waar de Amerikaanse senaat ging stemmen over de wettelijke uitslag van de verkiezingen. Biden had weliswaar overtuigend gewonnen, maar daar hadden de Trumpianen dus schijt aan: Biden heeft de verkiezingen gestolen, want Trump kán eenvoudig niet de verliezer zijn. Enfin, u weet hoe het allemaal verlopen is. Kijk anders nog even naar dé politiek-internationale foto van het jaar hieronder, en lees het bijbehorende korte krantenbericht. (Oja,, en half 2022 vindt het proces over deze flagrante ontsporing van de democratie plaats. Ook benieuwd hoe dat zal verlopen?)

Uit de Volkskrant van 9 april 2022:

Proud Boy bekent: bestorming Capitool moest voorkomen dat Biden president zou worden
Voor het eerst heeft een leider van de extreemrechtse Amerikaanse groepering Proud Boys (Charles Donohoe (34) uit North-Carolina) tegenover justitie bekend dat het doel van de bestorming van het Capitool – op 6 januari 2021 – was om de bevestiging van Bidens verkiezingswinst door het Congres te verhinderen. Donohoe werkt mee met de Amerikaanse justitie, in de hoop een lichtere straf te krijgen: minimaal zes jaar in plaats van minimaal acht jaar.
In december 2020 werd Donohoe door de voorzitter van de Proud Boys, Enrique Tarrio, benoemd tot lid van het ‘Ministerie van Zelfverdediging’, een groep die de bestorming van het Capitool moest voorbereiden. ‘Donohoe geloofde dat de groep met de bestorming van het Capitool haar doel zou bereiken en de regering zou verhinderen om de presidentiële macht over te dragen,’ aldus de Amerikaanse justitie in een verklaring die inmiddels mede-ondertekend is door Donohoe.

Even iets over de Nederlandse politiek in 2021
Eerst een heel klein stukje Wikipida om de gedachten te bepalen:
‘Op 15 januari 2021 bood het kabinet (Rutte III) zijn ontslag aan, twee maanden voor de Tweede Kamerverkiezingen, als reactie op een rapport over de toeslagenaffaire. Op 10 januari 2022 werd het kabinet-Rutte IV beëdigd als opvolger.’ – Zo kil kun je een jaar van drama dus formaliseren tot telefoonboekentaal.

Terwijl het land steeds dieper in de corona-rouw gedompeld werd (zie elders en elders en elders) verbruikten de politieke partijen dus gans een jaar om tot een nieuw kabinet te komen. Alleszins reden tot spoed zou je eerder denken. Maar dat is buiten de waard, pardon invloed, van het parlementaire enquêterapport (o.l.v. CDA-kamerlid Van Dam) over het toeslagenschandaal gerekend.
Dat rapport, Ongekend onrecht geheten, zette de overheid (en met name de belastingdienst) genadeloos in z’n hemd als ‘institutioneel racistisch’, behept met een overmaat aan willekeur en diepe minachting voor zijn burgers (‘Schending van de Grondbeginselen van de Rechtstaat’). Een overheid die zich in elke brief manifesteert als burgerboeman die louter met bedreigingen strooit, en massa’s mensen tot ver over de grens van de bedelstaf jaagt. De gedupeerden (tot wel dertigduizend gezinnen) wordt eerherstel en compensatie in het vooruitzicht gesteld. Tot op heden (juni 2022) verloopt ook deze hersteloperatie (net als die voor de Groningse gasboringslachtoffers, weetunogwel!, ook zo’n fraai staaltje overheidsnalatigheid in samenwerking met dat bedrijf, de NAM) als het uit de slokdarm peuteren van een grote-gratenhaai bij een reeds in coma verkerend volksdeel. Het kabinet moest aftreden, uiteraard. – Het geloof dat de twee genoemde schandalen ooit tot een bevredigend einde zullen komen, is bij (ook deze) Jan en Alleman in zwarte rook opgegaan.

De lange aanloop naar de formatie van Rutte IV is een ware horrorfilm. Om te beginnen kwamen er na de verkiezingen 19, later 20, partijtjes en partijen het tijdelijke pluche bezetten. Rutte dacht ‘gewoon’ door te kunnen gaan waar ie eerder even gestopt was. Maar het werd me weer een staalkaart van gekonkel, gelieg, en gedraai van jewelste, met als voornaamste trigger het uitgelekte advies: ‘Omtzigt: Functie elders’.
Functie elders, zo zal de horrorfilm gaan heten. Starring: Mark Rutte, Kasha Olongren, Annemarie Jorritsma, good old Tjeenk Willink, Mariette Hamer, Sigrid Kaag, Wopke Hoekstra, Robbert Dijkgraaf uit Princeton, Pieter Omtzigt uit Enschede / Regie: Remkes en Koolmees / Grime: Arjan van der Grijn (met dank aan Koot en Bie) / Financiering: de Nederlandse Belastingbetaler Goedzak, Siewert van Lienden van de mondkapjeszwendel en Het Circuit Van Zandvoort onder de blinde leiding van Bernhard Junior (met excuus aan alle blinden).

En alvast iets over het naderende onweer dat 2022 gaat tekenen
Op het eind van 2021 komt een andere grote ramp al uit het oosten aangerommeld als Rusland na wekenlange ‘manoeuvres’ op 24 februari 2022 met een gigantisch omsingelingsleger Oekraïne binnenvalt. Een grote schok gaat door de ganse wereld. Heel Europa plus de Verenigde Staten krijgen er rechtstreeks mee te maken, ze verlenen Oekraïne weliswaar veel militaire ondersteuning maar gaan een rechtstreekse confrontatie met de Russen uit de weg ‘vanwege de nucleaire optie’.
Op het moment van schrijven (juni 2022) zijn er al meer dan 14 miljoen Oekraïners op de vlucht geslagen, waarvan ruim 7 miljoen naar het buitenland (bijna uitsluitend vrouwen en kinderen, want de mannen tussen 16 en 65 jaar zijn allemaal gemobiliseerd). Inmiddels ligt menige stad al volledig in puin en moet Oekraïne het verlies van het volledige Donbas-gebied (zuidoost Oekraïne) vrezen.
President Volodymyr Zelensky van Oekraïne verwerft nationaal en internationaal de status van Held. Een nieuwe Churchill?

Tot slot nog even terug naar die tere huid
Qua persoonlijke sores lag de focus in 2021 op de toestand van mijn longen – met als directe aanleiding de kleine keuring die ik moest ondergaan om mijn jeukperikelen (zie vorige blogs) te mogen bestrijden met een medicament (methotrexaat) in plaats van met al die hormonale zalfjes die de huid maar dunner en dunner maken.
Bij die geregeld noodzakelijke keuring hoort ook het maken van een longfoto. En daar begint het gedonder. Die eerste foto bracht ontwikkelingen aan het licht waar ik nu al meer dan een jaar aan lijd en waar ik tot dan toe absoluut geen weet van had. Kort gezegd komt het hierop neer: onder behandeling van de longarts van het Radboud slik ik nu al sinds jaar en dag prednison in afwisselende op- en afbouw, m’n gezicht en lijf blazen zich nogal op, en nog steeds is de uitkomst telkens ongewis.

Volgens mijn persoonlijke ervaringen – gestaafd door CT-scans en longfunctietests –verloopt de curve van de ziekte telkens van himmelhoch jauchzend (hoge dosis prednison) tot adembenemende benauwdheid, problemen met traplopen en alles wat ‘helt’, sterk conditionele problemen met onze liefhebberij wandelen, overmatige vermoeidheid en de noodzaak tot langdurig recupereren van elke inspanning (dit einde van de curve markeert tevens het einde en tevens mislukking van de afbouwfase).
Mijn ‘geheime’ ziekte heet COP (niet te verwarren met COPD), waarbij de C staat voor cryptogeen (‘we kennen de oorzaak niet’), de O voor organiserende (‘het lichaam houdt zelf de ontstekingen in stand’), en de P voor pneumonie (longontsteking). Het verloop is individueel bepaald en is vooral ongewis.
En Balthasar, hij ademde voort, zij het met horten en stoten.

En dat dode tij
Jarenlang had ik een half kunstwerk om mijn arm, een Mondaine Ecomatic – SBB CFF FFS, met als wijzerplaat de Zwitserse Stationsklok. Opwinden niet nodig, het was een zogenaamd ‘kinetisch’ klokje, het loopt op je pols en de beweging van de arm. Maar mijn pols is eigenlijk altijd van slag, zodat het horloge niet in staat was om op tijd te lopen. Elke dag wel liep het wat voor, zo ongeveer om de anderhalve week zette ik het horloge dan ‘bij’. De achterstand in tijd kon gemakkelijk oplopen tot vijftien minuten voordat ik het weer ‘tijd’ vond.
Het klokje ‘bij de tijd brengen’ was nog niet zo eenvoudig. Het pinnetje dat ik moest uittrekken om de wijzers te verzetten kon alleen maar ‘achteruit’. Schoot ik dus iets door met het bijstellen, dan duurde het weer enkele dagen voordat ik niet meer áchterliep (snapt u het nog?).

Tja, dat horloge van mij, dat hield me wel steeds alert. Alleen als ik precies wilde weten hoe laat het was, moest ik verstek laten gaan. Zelf was ik toentertijd dan ook altijd aan de vroege kant. – Maar nu draag ik een Hema-gevalletje van 15 euro, altijd precies op tijd, nooit versagend. Gelukkig weet ik nu nooit meer hoeveel tijd ik nog over heb.
Enfin, voordat het klokje definitief zijn laatste adem uitblies, schreef ik zo’n jaar of tien geleden (‘zo ongeveer’ dan he!) het volgende gedicht, dat steeds meer op een dubbele bodem met voorspellende waarde begint te lijken.

MONDAINE ECOMATIC

Mijn Zwitserse horloge loopt zijn eigen loop.
Hoe hard weet ik niet precies.
Bij mij is het altijd ongeveer zo laat.

Dank zij mijn knappe horloge heb ik altijd tijd
over als het mijn tijd is.
Maar hoeveel weet ik niet precies.