1994 – ‘Even papa uitzetten!’

Edvard Munch - De Schreeuw
Edvard Munch – De Schreeuw (1893)

Moet het alweer over de dood gaan? Helaas moet het weer over de dood gaan. Onder andere dan, want er gebeurt in 1994 nog wel meer opmerkelijks hoor: neem bijvoorbeeld de operatie aan mijn rechter grote teen, of kijk naar Mandela die tot eerste zwarte president van Zuid-Afrika gekozen wordt, of Mendini die het snoeperigmooie Groninger Museum opent terwijl in Oslo ‘De Schreeuw’ van Munch gestolen wordt.  Lees verder 1994 – ‘Even papa uitzetten!’

1992 – Geluk verbergt zich in onze herinneringen

Om een doodenkele keer onbelemmerd complimenteus te kunnen zijn over een ander, over iemand die natuurlijk ook wel mindere punten heeft maar dat je die dan gerust ongenoemd kunt laten – dat is ook wel ‘s fijn. De dood biedt zo’n gelegenheid want ‘van de doden niets dan goeds’ immers, maar dan zonder de negatieve connotatie die toch ook aan die uitdrukking kleeft. Lees verder 1992 – Geluk verbergt zich in onze herinneringen

1991 – Straatvechters in een Van Gils-pak

Lees dit niet, het is toch niet te begrijpen. Het gaat over mijn zoektocht door de doolhof van de educatieve uitgeverij anno 1991. In dit jaar zet het concentratievirus die hele sector namelijk volkomen op z’n kop, omdat ‘alleen de grootste bedrijven kunnen overleven’ – aldus de mantra van de mannen met het geld. Lees verder 1991 – Straatvechters in een Van Gils-pak

Intermezzo 7 – Eerstehulp bij Erfgenamen 1990/2016

Het is de zoveelste keer in m’n leven dat de noodzaak zich aandient om het huis te ontdoen van een teveel, van diverse tevelen zelfs. Je kunt ook zeggen dat er behoefte is aan ruimte om de aanschaffingen van de laatste jaren fatsoenlijk en toegankelijk op te bergen. Laat ik me voor deze blog beperken tot het teveel aan boeken en papieren, want daar is de ruimtenood het hoogst. Lees verder Intermezzo 7 – Eerstehulp bij Erfgenamen 1990/2016

1990 – Met uitzicht op Het Bossche Broek

Het Bossche Broek heet in Den Bosch: De Bossche Broek
Sint-Jan en koeien: de goddelijke combinatie van Het Bossche Broek

Er gebeurt dit jaar zoveel en zoveel heftigs in de grotemensenwereld, dat er nauwelijks ruimte over lijkt voor onze eigen Balthasar-besognes. Zo’n gevoel van wanverhouding is natuurlijk typisch iets voor ‘achteraf’, want op het moment zelf blijk je toch vooral pragmatisch met gewijzigde omstandigheden om te gaan (‘Wát, is president Bush vannacht dus toch de Golfoorlog tegen Saddam Hoessein in Koeweit begonnen, tja, maar ik moet nu echt naar m’n werk hoor.’) Lees verder 1990 – Met uitzicht op Het Bossche Broek

1989 – Negenenveertig is nog net geen vijftig

Meekleurend brilletje
Alles gezien door de meekleurende brillenglazen…

Het is weer zo’n drempeljaar, 1989, u weet dat ik daar vaker mank aan ga. Maar niks aan te doen: ik ben 49 en stoom op naar de 50, daar kun je last van hebben. Dit jaar zijn we 25 jaar getrouwd, mijn alderliefste en ik, en hevig benieuwd naar de volgende 25, naar ‘wat rustig schuilt / maar straalt wanneer ik schouwen wil’ (w.g. Jan Hanlo). Lees verder 1989 – Negenenveertig is nog net geen vijftig

1987 – De tijd als glazen vaas

Zoektocht door de krochten van het geheugen
Zoektocht door de krochten van het geheugen

In mijn herinneringszoektocht naar aantrekkelijke gebeurtenissen (onaangename dienen zich doorgaans spontaan genoeg aan, iets té spontaan als je het mij vraagt) uit het jaar 1987, stuitte ik op een feestje –  een typisch jaren-tachtigfeestje, ach ja, we waren dik in de veertig en betraden aarzelend maar onomkeerbaar het tijdperk van de jubilea. Onze vrienden F. en L. gingen 40 jaar getrouwd zijn, en dat wilden ze vieren.  Met ons erbij. Lees verder 1987 – De tijd als glazen vaas